​Waiting For Golden Hour, 02.09.2023 13:35u

(oranje transparante folie, zonlicht, blauwe papiertape)

In haar artistieke praktijk gaat Kaat Van Doren een dialoog aan met de zon.

De in situ installatie Waiting for Golden Hour baadt in een oranjegele gloed, die misschien het licht van een romantische avondzon oproept. Anderzijds kleuren vervuilde luchten, bijvoorbeeld na een bosbrand, ook oranje. De zon liegt niet en toont gevolgen van de steeds urgentere klimaatproblematiek.

Aan het begin van de negentiende eeuw schilderden romantische kunstenaars zoals William Turner en Caspar David Friedrich spectaculaire luchten en zonsondergangen. Rond diezelfde tijd schreef Mary Shelley het eerste science fictionverhaal: Frankenstein; or The Modern Prometheus. Onderzoekers linken dit aan de uitbarsting van de Indonesische vulkaan Tambora in 1815. De wereldwijde weerkundige gevolgen, en de daarop volgende ‘zomer zonder zon’, bleken een onmiskenbare impact te hebben op de kunstenaars van die tijd.

De in situ installatie Waiting for Golden Hour is per defintie onaf: de kunstenaar markeert waar mogelijk het zonlicht binnenvalt. Doorheen de duur van de tentoonstelling verandert de stand van de zon; de installatie is dus nooit twee keer dezelfde. Als bezoeker is het wachten of de zon verschijnt en met welke impact. Maar “en attendant, il ne se passe rien:” wachten we als mens tevergeefs op het kortstondige romantische gouden uur, of op permanent vervuilde oranje luchten? De snelheid van de draaiing van de aarde staat in schril contrast met de traagheid waarmee de mens actie onderneemt om het klimaat te redden.

Het geduld dat de kunstenaar opbrengt om de zon te volgen, en de vertraging waartoe ze haar publiek in deze installatie uitnodigt, stroken niet met een kapitalistisch begrip van tijd. Het draait namelijk niet om rendabele productiviteit, maar enkel om het wachten, op iets waarvan we niet zeker weten dat het zal verschijnen. Het zonlicht is altijd voorwaardelijk en veranderlijk.

Tamara Beheydt, 2023

​